Kilalanin: Japanese Soldier, Nagtago Sa Gubat Ng Pilipinas Sa Loob Ng 30 Taon

Source:  PhilippineLifeStyle Sa isang video na i-p-in-ost ng YouTube channel na “Jp Amazing Stories”, muling binuhay ang kuwento ng isang su...

Source: PhilippineLifeStyle

Sa isang video na i-p-in-ost ng YouTube channel na “Jp Amazing Stories”, muling binuhay ang kuwento ng isang sundalong Hapon na tila hindi mapapantayan sa dedikasyon sa Japanese “Bushido” code: walang susuko.

Kilalanin si Hiroo Oonada – ang sundalong hindi agad na sumuko at nagtago pa sa isang gubat ng Pilipinas sa loob ng 30 taon, kahit tapos na ang World War II.

 

Source: PhilippineLifeStyle

“PAGSILANG”

           Ipinanganak noong March 19, 1922 si Hiroo Oonada. Sumali siya sa Japanese Imperial Army noong siya ay 18 taong gulang pa lamang. Nanggaling siya sa angkan ng mga sundalo at mandirigma.

           Ang kanyang mga ninuno ay mga samurai na sumama sa mga naging feudal history ng Japan. Ang kanyang ama naman ay nagsilbi bilang sundalo ng Japan at namatay sa ikalawang Sino-Japanese War.

           Dahil nakitaan si Oonoda ng talino at abilidad bilang isang sundalo, sinanay siya bilang isang intelligence officer sa Nakano School, isang elite commando school na kung saan dito nagsisimula ang unang hakbang ng pagsasanay sa mga “specialized troops in jungle and in guerilla warfare.” Dito rin sila sinasanay sa pagsabotahe sa kanilang mga counter intelligence at propaganda skills – na siyang magagamit ni Oonada sa mga susunod na taon.

           Taong 1941, naagaw ng Japan ang Pilipinas at pinatalsik ang kasalukuyang gobyerno nito na nagresulta sa pansamantalang pag-atras ng mga puwersa ng mga Amerikano.

           Makalipas lamang ang dalawang taon (1943), kumunti na ang puwersa ng mga Hapon na nakakalat sa paligid sa South Pacific. Samantalang patuloy namang lumalakas ang puwersa ng mga Amerikano at naitutulak na nga ang puwersa ng mga Hapon paatras sa tuwing sila ay magsasagupaan.

Kaya ang sumunod na plano ng mga Amerikano ay ang labanan at talunin ang mga Japanese forces sa Pilipinas. Isa kasing strategic location ang Pilipinas – kung sino kasing bansa ang makasasakop dito ay mayroong malaking advantage sa pakikipagkalakalan katulad ng supply ng langis. Kapag napatalsik kasi nila ang mga Hapon sa Pilipinas, natitiyak ng mga Amerikano na ilang buwan lamang ang lilipas at susuko na rin ang mga ito.

Kaya ang plano ng mga Amerikano – mapatalsik ang mga Hapon sa kahit anumang paraan.

Kaya noong 1944, nakipaglaban na ang mga sundalong Amerikano laban sa mga sundalong Hapon dito sa Pilipinas. Wala na ngang nagawa ang mga Hapon sa pinagsamang puwersa ng mga Amerikano at mga Pilipino – kaya tumakas na ang ilan sa kanila; nagtago naman ang iba sa iba’t ibang isla dito sa Pilipinas.

December 26, 1944 – ipinadala si Oonoda sa Lubang Island at inatasang makisali sa guerilla warfare laban sa pagsalakay sa tropa ng mga Amerikano.

Source: PhilippineLifeStyle

“PAGPAPLANO”

Ang normal strategy ng mga Hapon ay nakikipaglaban sila agad ng harapan upang hindi sila mapaatras ng mga kalaban patungong gubat. Nahihirapan kasi sila kapag sa gubat sila makikipaglaban.

Subalit nang dumating si Oonoda sa isla ng Lubang, inutusan siya ng commander na makipaglaban sa gubat upang hindi siya agad makita ng mga Amerikano. Ang itinurong strategy sa kanya ay magtatago raw siya sa gubat. Mula rito ay gagawa siya ng mga surprise attacks laban sa mga kalaban.

Kaso, noong dumating pa ang mga dagdag na puwersa ng mga Amerikano noong February 28, 1945, tuluyan nang natalo ang mga puwersa ng Hapon. Nalamangan na rin kasi sila pagdating sa bilang ng mga sundalo, kaya lalong humina ang kanilang puwersa.

Naramdaman nilang wala na silang pag-asa pa upang makabawi. Bagama’t alam na nilang matatalo na sila, nasa ilalim ng isang mahigpit na utos si Oonoda na huwag sumuko. At kung tiyak na ang pagkatalo nila ay magpakamatay na lamang daw sila.

Inutusan niya ang tatlo pa niyang ibang kasama na sina Private Akatsu, Corporal Shimada, at Private First Class Kozuoka na sundan siya sa gubat at magsimula muling makidigma laban sa mga Amerikano. Ang hindi nila alam – sumuko na ang bansang Japan at mabilis na umalis ang mga Amerikano matapos nilang matalo ang kanilang mga kalaban.

Wala namang kaalam-alam si Oonoda sa mga nangyari kaya nagsimula siyang maglunsad ng mga guerilla raid laban sa mga Pilipinong sundalo.

Source: PhilippineLifeStyle

“PAGTATAGO”

Taong 1945 – napansin ni Oonoda na wala ng labanang nagaganap sa kanilang paligid. At sa kawalan ng kagamitan upang makipag-ugnayan sa iba pang unit ng mga Hapon, inisip na lamang ni Oonoda na baka ang labanan ay ililipat lamang sa ibang lugar. Kaya ipinagpatuloy niya pa rin ang kanyang guerilla campaign.

Nang-ambush pa ng mga magsasaka si Oonoda at ang kanyang mga kasamahan at sumali sa mga shoot-outs ng mga pulis sa lugar na ito.

Nalaman naman ng mga Amerikano na mayroon pa ring mga aktibong sundalong Hapon sa isla ng Lubang, na walang ideya tungkol sa nangyaring pagsuko ng kanilang bansa. Nagsimula silang magpakalat ng mga leaflets upang ipaalam sa mga sundalong Hapon na sumuko na ang kanilang mga kasamahan at tapos na ang giyera.

Hindi nagtagal at natagpuan nga ni Oonoda ang isa sa mga leaflets na ito. Ngunit agad niya namang ipinagpalagay na ito ay isang propaganda lamang. Inakala niyang ang layunin ng mga leaflets na ito ay para lamang linlangin sila nang sa gayon ay mahuli sila ng mga kalaban.

Dahil sa training ni Oonoda sa mga propaganda techniques, lalo lang siyang nagsuspetsa sa mga leaflets. Naisip niyang ilan lamang sila sa mga sundalong Hapon na patuloy pa ring nakikipaglaban hanggang sa mga panahong iyon. Nasisiguro niyang bumubuwelo lamang ang Japan pansamantala. Pero ang pagkatalo ng bansang Japan, sa isip niya, ay imposibleng mangyari.

Sa pagtatapos ng taong iyon, marami nang naipakalat na leaflets sa isla ng Lubang. Mayroon na ring kalakip na official surrender orders na pirmado ng kanilang heneral na si General Yamashita ng 14^th Army.

Maingat na sinuri ni Oonoda ang mga orders subalit dahil nga sa kanyang propaganda training, hindi niya pinaniwalaan ang mga ito at inisip niyang peke lamang ang mga ito. Sa isip ni Oonoda at ng kanyang mga kasamahan, ang pagsuko ng Japan ay malabong mangyari at isang kalokohan lamang. Dahil ayon sa kanila, lalaban ang Japan hanggang sa pinakahuli-hulihan nitong sundalo, gaya na lamang ng ginagawa nila.

Sa apat na taon, patuloy na nakipaglaban ang mga guerilla sa mga Pilipino. Ni-raid nila ang mga sakahan upang makuha ang mga pagkaing kailangan nila. Sinabotahe rin nila ang mga bangkang pangisda, at nakibahagi sa mas mapanirang aktibidad dahil may kakayahan silang gawin anuman ang kainilang naisin sapagkat kabisado na nila ang buong paligid dahil sa tagal nilang paninirahan doon.

Kinukuha at ninanakaw na ni Oonoda at ng kanyang mga kasamahan ang lahat ng mga prutas sa mga punong makita nila. Nagnakaw din sila ng mga palay at iba pang mga bagay na maaari nilang magamit mula sa mga ni-raid nilang local farmers.

Nagpatuloy silang lumaban gamit ang kanilang mga natitirang armas at pursigido silang makipaglaban hanggang sa kanilang kamatayan.

“PAGSUKO”

Subalit noong 1949, napagtanto ni Private Akatsu na baka nga tapos na talaga ang giyera. Kaya iniwan niya ang unit ni Oonoda. Mag-isa siyang nanirahan sa loob ng gubat sa loob ng anim na buwan pa, bago ito sumuko sa Philippine Army noong March 1950.

Ipinaalam ni Akatsu sa US at Philippine authorities ang tungkol sa kanyang mga kasamahang nagtatago sa gubat at patuloy pa rin sa pakikipaglaban.

Dahil dito, nagsagawa ang US ng isang operasyon upang hanapin ang mga miyembro ng pamilya ng tatlo pang Hapong sundalong naiwan. Kalaunan ay nakatanggap sila ng mga litrato at mga liham mula sa kanilang mga kamag-anak at hinihimok silang sumuko na. Ipinakalat nila ang mga mensaheng ito sa buong Lubang island gamit ang mga helicopter noong 1952.

Nang matanggap nila ang mga sulat na ito mula sa kanilang mga kapamilya, naisip nilang baka nga natalo ang bansang Japan. Pero naisip din nilang baka hawak na ng kanilang mga kaaway ang kanilang mga kamag-anak. Hinala nila, hostage ng mga Amerikano ang kanilang mga kapamilya at pinipilit silang gumawa ng mga sulat para sa mga ito para mapalabas sila sa gubat. Ang paniniwalang ito nina Oonoda ang mas lalo pang nagpalakas sa kanilang paninindigan na magpatuloy sa kanilang pakikipaglaban at huwag sumuko.

Makalipas ang dalawang taon, nabaril at napatay ng Filipino Search Party si Corporal Shimada. Ang layunin ng grupong ito ay ang hanapin, arestuhin at dalhin sila sa trial para sa mga pagpatay na ginawa nila sa mga nakalipas na taon. Kaso, dahil kabisado na nga ni Oonoda ang bundok, madali siyang nakapagtago at hindi siya natagpuan ng Filipino Search Party.

Lumipas pa ang 18 taon, patuloy na nakipaglaban si Oonoda kasama si Private First Class Kozuoka sa puwersa ng mga pulis at magsasaka.

Source: PhilippineLifeStyle

At noon ngang 1972, napatay si Kozuoka ng mga pulis habang nire-raid ang isang lugar sa Lubang Island. Naiwang mag-isa si Oonoda subalit hindi pa rin siya sumuko.

Noong 1974, sinimulan ni Norio Suzuki, isang Japanese traveler, ang kaniyang paglalakbay sa Pilipinas. Hindi kasi alam ni Oonoda na tila naging instant celebrity siya sa Japan dahil na rin sa mga kumakalat na balita tungkol sa hindi niya pagsuko. Kaya gustong makita ni Suzuki ang magiting na sundalo na si Oonoda.

Sa parehong ring taon, buwan ng Pebrero – matagumpay na narating ni Suzuki ang Lubang island at nakita si Oonoda. Binati niya ito at sinabing, “Oonoda-san, ang Emperor at ang mga kababayan natin sa Japan ay nag-aalala sa ‘yo at sa kaligtasan mo.”

Source: PhilippineLifeStyle

Sinabi rin ni Suzuki na tapos na ang gyera ilang dekada na ang nakararaan. Sinabi ni Oonoda na hindi siya susuko hanggang ang kanyang Supreme officer daw ang magsabi sa kanya na tapos na gyera at natupad na niya ang tungkulin niya bilang isang magiting na sundalo.

Agad na hinanap ng Japanese government ang surviving commander officer na si Major Tanigotchi upang dalhin siya sa Lubang island. Noong March 09, 1972, ang 52-anyos nang si Oonoda ay lumitaw mula sa gubat habang suot pa rin ang kanyang service uniform dala-dala ang kanyang rifle at service sword. Dito na sila nagkita ni Major Tanigotchi at dito niya na rin tinanggap ang utos mula sa kanyang commanding officer. Dito na siya tuluyang sumuko.

Kalaunan, isinuko niya ang kanyang sword sa noong Pangulo ng Pilipinas na si Ferdinand Marcos na siyang nag-grant naman sa kanya ng pardon ukol sa lahat ng krimeng nagawa niya noon.

Source: PhilippineLifeStyle

Nang makabalik sa Japan noon si Oonoda, siya ay ginawaran bilang isang bayani. Ngunit nadismaya siya nang malaman kung ano ang nangyari sa Japan noong World War II. Hindi niya matanggap na sumuko ang Japan at humingi ito ng tawad sa nagawa nilang gyera sa Asya. Nadismaya rin siya nang malamang natalo ang mga militar ng mga allies.

Source: PhilippineLifeStyle

Source: PhilippineLifeStyle

Hindi naging komportable si Oonoda sa bagong liberal na Japan na naghahangad na ng kapayapaan. Naging oposisyon si Oonoda at siya’y nanawagan na ibalik ang dating lakas at kapangyarihan ng Japan. Sa kabutihang palad, walang pumansin sa nais mangyari ni Oonoda. Hindi niya matanggap ang naging kapalaran ng Japan – hindi raw kasi ito ang dating Japan. Kinalaunan, lumipat si Oonoda sa Brazil noong 1975. Pumanaw siya noong January 16, 2014

Source: PhilippineLifeStyle